Ima toliko zanimljivih stvari na netu o njima da moram imat jednu zasebnu temu samo za to
Sume
Re: Sume
Jedno stablo čini čitavu šumu: Pogledajte najveće drvo indijskog oraha na svetu
Ovo drvo ujedno je i park koji održavaju opštinske službe koje redovno seku grane koje prelaze prostor predviđen za njega.
U Natali, glavnom gradu brazilske države Sverni Rio Grande ili Rio Grande do Norte, na obali Atlanskog okeana, raste jedno neverovatno drvo.
Samo jedno stablo indijskog oraha pokriva površinu od 8.500 metara kvadratnih, i praktično ono samo predstavlja mini šumu.
Ovo stablo upisano je i u Ginisovu knjigu rekorda kao najveće svoje vrste, jer je oko 70 puta veće od standardnog stabla indijskog oraha, a njegove grane dostižu i do 50 metara dužine.
Neverovatna veličina ovog stabla rezultat je genetske mutacije zbog koje grane rastu u stranu, zbog težine se spuštaju na zemlju i tu gde grana dodirne zemlju - stvara se novi koren. Vremenom te grane koje puste koren postaju sekundarna stabla, koja su zapravo “klonovi” izvornog stabla.
Ovo drvo ujedno je i park koji održavaju opštinske službe koje redovno seku grane koje prelaze prostor predviđen za njega.
Ne postoje tačne informacije o tome ko je i kada zasadio ovo drvo, a lokalno stanovništvo veruje da je to bio ribar Luis Inacio de Oliveira 1888. godine.
Ovaj džin godišnje proizvede oko 60 hiljada plodova.
Ovo drvo ujedno je i park koji održavaju opštinske službe koje redovno seku grane koje prelaze prostor predviđen za njega.
U Natali, glavnom gradu brazilske države Sverni Rio Grande ili Rio Grande do Norte, na obali Atlanskog okeana, raste jedno neverovatno drvo.
Samo jedno stablo indijskog oraha pokriva površinu od 8.500 metara kvadratnih, i praktično ono samo predstavlja mini šumu.
Ovo stablo upisano je i u Ginisovu knjigu rekorda kao najveće svoje vrste, jer je oko 70 puta veće od standardnog stabla indijskog oraha, a njegove grane dostižu i do 50 metara dužine.
Neverovatna veličina ovog stabla rezultat je genetske mutacije zbog koje grane rastu u stranu, zbog težine se spuštaju na zemlju i tu gde grana dodirne zemlju - stvara se novi koren. Vremenom te grane koje puste koren postaju sekundarna stabla, koja su zapravo “klonovi” izvornog stabla.
Ovo drvo ujedno je i park koji održavaju opštinske službe koje redovno seku grane koje prelaze prostor predviđen za njega.
Ne postoje tačne informacije o tome ko je i kada zasadio ovo drvo, a lokalno stanovništvo veruje da je to bio ribar Luis Inacio de Oliveira 1888. godine.
Ovaj džin godišnje proizvede oko 60 hiljada plodova.
2
1
1
1
Re: Sume
Kako je stradalo „najusamljenije drvo na svetu“?
D Drvo u Tenereu, u delu Sahare koji se prostire preko teritorija Nigera i Čada, godinama unazad smatralo se najizolovanijim drvetom na svetu i tretirano je kao sveto, Božje drvo.
A kako i ne bi? Godinama, ono je stajalo usamljeno kilometrima peska daleko od bilo čega, a drugo najbliže drvo je bilo udaljeno čak 400 kilometara od njega. Ipak, čak ni to nije sprečilo jednog neopreznog vozača da ga „ubije“.
Regija Tenere je nekada bila obojena širokim i bogatim prostranstvima drveća i lišća, pa kada je čuveno drvo Tenerea niklo, sve se činilo prilično uobičajenim. Međutim, kako je Sahara napredovala, a pesak počeo da zauzima celo područje pustinje i regija Tenere je postajala sve suvlja i suvlja. Podzemne vode su presušile, a samo drveće s najdubljim korenjem je moglo da preživi. Ipak, ovo drvo izraslo je prilično, a njegovo korenje je dosezalo čak 30 metara, zbog čega je imalo kontakt s podzemnim vodama i nastavljalo da buja. Prolaznici u karavanima su mu se divili i čak ga nazivali „božijim čudom“.
Uskoro, jedino je drvo u Tenereu imalo dovoljno dugačko korenje da se hrani dalekim vodama. Sva druga vegetacija je nestala, a ovo drvo je iznenada stajalo usamljeno u prostranoj pustinji.
Kako je drvo postajalo sve popularnije, Francuzi (koji su tada imali kontrolu u toj regiji) odlučili su da pored drveta naprave bunar za potrebe svoje vojske, ali i svih putnika koji tuda prođu.
Kobnog dana 1973. godine, libijski vozač kamiona je seo za volan nakon koje kapljice više i jurio pustinjskom stazom sve dok konačno nije skrenuo s puta. Neverovatno, ali on je uspeo da udari u jedno jedino drvo koje se moglo pronaći u krugu od 400 kilometara. Udario je najizolovanije drvo na svetu i izbio ga iz korena.
Osmog novembra 1973. godine mrtvo drvo u Teneru je prevezeno u Narodni muzej u Nijameju, glavnom gradu Nigera.
Kasnije te godine, anonimni umetnik je podigao spomenik u znak sećanja na „najusamljenije drvo na svetu“. Napravio ga je od recikliranih cevi, bačvi i odbačenih automobilskih delova, a veruje se da je želeo da skrene pažnju na to da mehanizacijom i nedostatkom opreza uništavamo prirodu oko sebe.
Ovaj spomenik danas služi kao podsetnik na čuveno drvo Sahare, čudesni dar prirode koji je godinama služio kao vodič i pomoć umornim putnicima.
D Drvo u Tenereu, u delu Sahare koji se prostire preko teritorija Nigera i Čada, godinama unazad smatralo se najizolovanijim drvetom na svetu i tretirano je kao sveto, Božje drvo.
A kako i ne bi? Godinama, ono je stajalo usamljeno kilometrima peska daleko od bilo čega, a drugo najbliže drvo je bilo udaljeno čak 400 kilometara od njega. Ipak, čak ni to nije sprečilo jednog neopreznog vozača da ga „ubije“.
Regija Tenere je nekada bila obojena širokim i bogatim prostranstvima drveća i lišća, pa kada je čuveno drvo Tenerea niklo, sve se činilo prilično uobičajenim. Međutim, kako je Sahara napredovala, a pesak počeo da zauzima celo područje pustinje i regija Tenere je postajala sve suvlja i suvlja. Podzemne vode su presušile, a samo drveće s najdubljim korenjem je moglo da preživi. Ipak, ovo drvo izraslo je prilično, a njegovo korenje je dosezalo čak 30 metara, zbog čega je imalo kontakt s podzemnim vodama i nastavljalo da buja. Prolaznici u karavanima su mu se divili i čak ga nazivali „božijim čudom“.
Uskoro, jedino je drvo u Tenereu imalo dovoljno dugačko korenje da se hrani dalekim vodama. Sva druga vegetacija je nestala, a ovo drvo je iznenada stajalo usamljeno u prostranoj pustinji.
Kako je drvo postajalo sve popularnije, Francuzi (koji su tada imali kontrolu u toj regiji) odlučili su da pored drveta naprave bunar za potrebe svoje vojske, ali i svih putnika koji tuda prođu.
Kobnog dana 1973. godine, libijski vozač kamiona je seo za volan nakon koje kapljice više i jurio pustinjskom stazom sve dok konačno nije skrenuo s puta. Neverovatno, ali on je uspeo da udari u jedno jedino drvo koje se moglo pronaći u krugu od 400 kilometara. Udario je najizolovanije drvo na svetu i izbio ga iz korena.
Osmog novembra 1973. godine mrtvo drvo u Teneru je prevezeno u Narodni muzej u Nijameju, glavnom gradu Nigera.
Kasnije te godine, anonimni umetnik je podigao spomenik u znak sećanja na „najusamljenije drvo na svetu“. Napravio ga je od recikliranih cevi, bačvi i odbačenih automobilskih delova, a veruje se da je želeo da skrene pažnju na to da mehanizacijom i nedostatkom opreza uništavamo prirodu oko sebe.
Ovaj spomenik danas služi kao podsetnik na čuveno drvo Sahare, čudesni dar prirode koji je godinama služio kao vodič i pomoć umornim putnicima.
2
1
1
1
Re: Sume
Neobično ukrašeno drvo
Maroko je jedina zemlja na svetu gde se koze penju na drveće. Dugo su ovi prizori stvarali legende i različita objašnjenja, ali je početak nastanka ove pojave do danas ostao misterija. Ipak, poznati zoolozi dali su svoje objašnjenje – uzrok penjanja koza na drveće u Maroku jeste argan, vrsta drveta slična maslinovom, sa vrlo interesantnim i kozama sočnim plodovima.
Maroko je jedina zemlja na svetu gde se koze penju na drveće. Dugo su ovi prizori stvarali legende i različita objašnjenja, ali je početak nastanka ove pojave do danas ostao misterija. Ipak, poznati zoolozi dali su svoje objašnjenje – uzrok penjanja koza na drveće u Maroku jeste argan, vrsta drveta slična maslinovom, sa vrlo interesantnim i kozama sočnim plodovima.
2
1
1
1
Re: Sume
Peace wrote: ↑Tue Feb 02, 2021 3:00 pmKako je stradalo „najusamljenije drvo na svetu“?
D Drvo u Tenereu, u delu Sahare koji se prostire preko teritorija Nigera i Čada, godinama unazad smatralo se najizolovanijim drvetom na svetu i tretirano je kao sveto, Božje drvo.
A kako i ne bi? Godinama, ono je stajalo usamljeno kilometrima peska daleko od bilo čega, a drugo najbliže drvo je bilo udaljeno čak 400 kilometara od njega. Ipak, čak ni to nije sprečilo jednog neopreznog vozača da ga „ubije“.
Regija Tenere je nekada bila obojena širokim i bogatim prostranstvima drveća i lišća, pa kada je čuveno drvo Tenerea niklo, sve se činilo prilično uobičajenim. Međutim, kako je Sahara napredovala, a pesak počeo da zauzima celo područje pustinje i regija Tenere je postajala sve suvlja i suvlja. Podzemne vode su presušile, a samo drveće s najdubljim korenjem je moglo da preživi. Ipak, ovo drvo izraslo je prilično, a njegovo korenje je dosezalo čak 30 metara, zbog čega je imalo kontakt s podzemnim vodama i nastavljalo da buja. Prolaznici u karavanima su mu se divili i čak ga nazivali „božijim čudom“.
Uskoro, jedino je drvo u Tenereu imalo dovoljno dugačko korenje da se hrani dalekim vodama. Sva druga vegetacija je nestala, a ovo drvo je iznenada stajalo usamljeno u prostranoj pustinji.
Kako je drvo postajalo sve popularnije, Francuzi (koji su tada imali kontrolu u toj regiji) odlučili su da pored drveta naprave bunar za potrebe svoje vojske, ali i svih putnika koji tuda prođu.
Kobnog dana 1973. godine, libijski vozač kamiona je seo za volan nakon koje kapljice više i jurio pustinjskom stazom sve dok konačno nije skrenuo s puta. Neverovatno, ali on je uspeo da udari u jedno jedino drvo koje se moglo pronaći u krugu od 400 kilometara. Udario je najizolovanije drvo na svetu i izbio ga iz korena.
Osmog novembra 1973. godine mrtvo drvo u Teneru je prevezeno u Narodni muzej u Nijameju, glavnom gradu Nigera.
Kasnije te godine, anonimni umetnik je podigao spomenik u znak sećanja na „najusamljenije drvo na svetu“. Napravio ga je od recikliranih cevi, bačvi i odbačenih automobilskih delova, a veruje se da je želeo da skrene pažnju na to da mehanizacijom i nedostatkom opreza uništavamo prirodu oko sebe.
Ovaj spomenik danas služi kao podsetnik na čuveno drvo Sahare, čudesni dar prirode koji je godinama služio kao vodič i pomoć umornim putnicima.
I onda naiđe čiko ljubitelj kapljice i dokrajčiKako je drvo postajalo sve popularnije, Francuzi (koji su tada imali kontrolu u toj regiji) odlučili su da pored drveta naprave bunar za potrebe svoje vojske, ali i svih putnika koji tuda prođu.
Re: Sume
Baobab – ugroženi kralj Madagaskara
Veličanstvena stabla baobaba ikona su pejzaža Madagaskara već vekovima i nepokretni simboli prelepih predela ovog tropskog ostrva. Međutim, deluje da se suočavaju sa ozbiljnom pretnjom.
Veličanstvena stabla baobaba ikona su pejzaža Madagaskara već vekovima i nepokretni simboli prelepih predela ovog tropskog ostrva. Međutim, deluje da se suočavaju sa ozbiljnom pretnjom.
Šest od osam vrsta ovog dugovečnog drveća su endemske na Madagaskaru, ostrvu koje se nalazi u Indijskom okeanu nedaleko od jugoistočne obale Afrike.
Ova neverovatna zemlja dom je bogatom ekosistemu koji predstavlja divan mozaik životinjskog i biljnog sveta koji je milionima godina bio u potpunoj izolaciji. Zato oko 90 odsto vrsta divljih stvorenja na madagaskaru ne postoji više nigde u svetu.
Među svima njima, najviše se ističe moćni baobab – drvo koje dostiže visinu i do 18 metara.
Opisuju ga često kao „drvo okrenuto naopako“ zbog njegovog neobičnog oblika – grane izgledaju kao korenje koje seže ka nebu, pa je zbog toga bio deo mnogih legendi lokalnog stanovništva.
Jedan od mitova je i sledeći: kada su bogovi sadili drveće, ono je neprestano odlazilo nekuda, pa su rešili da ih sade naopačke.
Zajednice na Madagaskaru su među najsiromašnijim na svetu, a mnogi žive isključivo od baobaba: njegoiv plodovi su jestivi, listovi se koriste u narodnoj medicini, a njihova ogromna stabla koriste se kao skloništa ili rezervoari vode tokom sušnih perioda.
„Postoje mnogi načini na koje ljudi ovde žive od šuma“, objašnjava botaničar Džimi Razafitsalama.
„Prvo, oni koriste koru drveća za gradnju kuća, a listove koriste u medicini. Takođe, jedu plodove koji su bogati vitaminima, a ne zaboravimo da zbog prirodnih lepota ovde dolaze i turisti“, kaže on.
Međutim, iako turisti donosi kakav-takav prihod narodu koji živi u proseku sa oko dva dolara dnevno po domaćinstvu, Madagaskaru preti prava prirodna katastrofa.
Naime, mnoge ruralne zajednice su zbog proširivanja obradivih površina posekle oko 90 odsto šuma.
Borci za zaštitu životne sredine tvrde da poljoprivrednici sečom baobaba, pravljenjem njiva i korištenjem stabala za ogrev i proizvodnju uglja, uništavaju prelepe kišne šume i njihove stanovnike.
Poslednjih godina su vlasti na Madagaskaru podneli nekoliko inicijativa za očuvanje njihovih dragocenih šuma.
Država je pokrenula više projekata konzervacije i pošumljavanja, zbog kojih na Madagaskar dolaze ekoturisti iz celog sveta.
Razafitsalama kaže da je potrebno mnogo više kako bi se obezbedila budućnost stabala baobaba i vrsta koje od njih zavise.
Ukoliko ne bude uloženo više truda, Madagaskar, jedno od najlepših ostrva na svetu, izgubiće mnogo.
Veličanstvena stabla baobaba ikona su pejzaža Madagaskara već vekovima i nepokretni simboli prelepih predela ovog tropskog ostrva. Međutim, deluje da se suočavaju sa ozbiljnom pretnjom.
Veličanstvena stabla baobaba ikona su pejzaža Madagaskara već vekovima i nepokretni simboli prelepih predela ovog tropskog ostrva. Međutim, deluje da se suočavaju sa ozbiljnom pretnjom.
Šest od osam vrsta ovog dugovečnog drveća su endemske na Madagaskaru, ostrvu koje se nalazi u Indijskom okeanu nedaleko od jugoistočne obale Afrike.
Ova neverovatna zemlja dom je bogatom ekosistemu koji predstavlja divan mozaik životinjskog i biljnog sveta koji je milionima godina bio u potpunoj izolaciji. Zato oko 90 odsto vrsta divljih stvorenja na madagaskaru ne postoji više nigde u svetu.
Među svima njima, najviše se ističe moćni baobab – drvo koje dostiže visinu i do 18 metara.
Opisuju ga često kao „drvo okrenuto naopako“ zbog njegovog neobičnog oblika – grane izgledaju kao korenje koje seže ka nebu, pa je zbog toga bio deo mnogih legendi lokalnog stanovništva.
Jedan od mitova je i sledeći: kada su bogovi sadili drveće, ono je neprestano odlazilo nekuda, pa su rešili da ih sade naopačke.
Zajednice na Madagaskaru su među najsiromašnijim na svetu, a mnogi žive isključivo od baobaba: njegoiv plodovi su jestivi, listovi se koriste u narodnoj medicini, a njihova ogromna stabla koriste se kao skloništa ili rezervoari vode tokom sušnih perioda.
„Postoje mnogi načini na koje ljudi ovde žive od šuma“, objašnjava botaničar Džimi Razafitsalama.
„Prvo, oni koriste koru drveća za gradnju kuća, a listove koriste u medicini. Takođe, jedu plodove koji su bogati vitaminima, a ne zaboravimo da zbog prirodnih lepota ovde dolaze i turisti“, kaže on.
Međutim, iako turisti donosi kakav-takav prihod narodu koji živi u proseku sa oko dva dolara dnevno po domaćinstvu, Madagaskaru preti prava prirodna katastrofa.
Naime, mnoge ruralne zajednice su zbog proširivanja obradivih površina posekle oko 90 odsto šuma.
Borci za zaštitu životne sredine tvrde da poljoprivrednici sečom baobaba, pravljenjem njiva i korištenjem stabala za ogrev i proizvodnju uglja, uništavaju prelepe kišne šume i njihove stanovnike.
Poslednjih godina su vlasti na Madagaskaru podneli nekoliko inicijativa za očuvanje njihovih dragocenih šuma.
Država je pokrenula više projekata konzervacije i pošumljavanja, zbog kojih na Madagaskar dolaze ekoturisti iz celog sveta.
Razafitsalama kaže da je potrebno mnogo više kako bi se obezbedila budućnost stabala baobaba i vrsta koje od njih zavise.
Ukoliko ne bude uloženo više truda, Madagaskar, jedno od najlepših ostrva na svetu, izgubiće mnogo.
2
1
1
1
Re: Sume
Kakav konjPeace wrote: ↑Tue Feb 02, 2021 3:00 pmKobnog dana 1973. godine, libijski vozač kamiona je seo za volan nakon koje kapljice više i jurio pustinjskom stazom sve dok konačno nije skrenuo s puta. Neverovatno, ali on je uspeo da udari u jedno jedino drvo koje se moglo pronaći u krugu od 400 kilometara. Udario je najizolovanije drvo na svetu i izbio ga iz korena.
Re: Sume
U trenutku mi se činilo da sam već nekad čitala o spomenutom drvetu.. I zvučalo mi nemoguće da je samo njegov pokret razlog smrti drveta, pa me zaintrigiralo i potražila sam više informacija.
Nije on jedini krivac. Ljudska blesavost često je skup zajedničke blesavosti.
Nije on jedini krivac. Ljudska blesavost često je skup zajedničke blesavosti.
Re: Sume
Sta je iskrivilo stabla u "Iskrivljenoj šumi"?
„Iskrivljena šuma“ pored grada Gryfino poznata je po svojim zakrivljenim stablima. Iako postoje mnoge teorije koje su pokušale da objasne ovaj fenomen, pravi razlog još uvek nije poznat.
U ovoj se šumi nalazi oko 400 borova koji rastu zakrivljeni pod uglom od 90 stepeni, a kod većine to zakrivljenje je usmereno prema severu. Još čudnije je to što je Zakrivljena šuma okružena još većom šumom u kojoj stabla rastu ravno. Procenjuje se da su stabla zasađena 1930. godina i da su bila stara između 7 i 10 godina kad ih je zadesila nepoznata sila koja je uzrokovala njihovu zakrivljenost.
Što je uzrokovalo ovakav zakrivljeni rast stabala? Vremenski uslovi? Rat? Vanzemaljci? Ovo su neki od dosadašnjih obašnjenja.
Neki smatraju da fluktuacije u gravitaciji ili jedinstveno gravitacijsko povlačenje u ovom području mogu biti razlog, ali ne postoje nikakvi dokazi koji bi poduprli ovu bizarnu teoriju. Gravitacija predmete povlači prema dole, a ne na stranu.
Nešto verovatnija, no i dalje poprilično neverovatna teorija kaže da su velike količine snega izravnavale stabla tokom dužeg vremenskog perioda dok su još bila mlada. To bi, zajedno sa dugim otapanjem snega u proleće, moglo oblikovati stabla kada bi postojao debeli sloj snega na vrhu stabla dok su ona rasla u visinu. Ali i to je vrlo diskutabilan scenario jer stabla u okolnoj šumi rastu savršeno normalno. Bilo bi vrlo neobično da snežne oluje utiču samo na jedan deo šume, a na drugi ne.
Jedno od popularnijih objašnjenja ovog fenomena je da su tokom invazije na Poljsku u Drugom svetskom ratu neprijateljski tenkovi prolazili kroz tu šumu i sravnili mlada stabla sa zemljom. Stabla su ponovno narasla, ali iskrivljena. Međutim, opet se postavlja pitanje zašto je iskrivljen samo jedan mali deo šume? Dok se vreme poklapa jer su stabla zasađena za vreme Drugog svetskog rata, poprilično je neverovatno da su stabla uopšte preživela teške tenkove koji su prošli preko njih.
Zadnji razlog koji se navodi je i najdosadniji, a prema njemu, ova zakrivljenost stabala rezultat je čovekovog delovanja. Ovo objašnjenje ima smisla jer su sva zakrivljena stabla gotovo identična. Tokom 30-ih godina 20. veka, lokalni farmeri sadili su stabla, oblikovali ih i koristili za, na primer, izradu nameštaja ili brodova. Deo teksta iz dela „Wooden Vessel Ship Construction“ podržava ovu ideju.
„Hrastovi iz severnih delova Europe bili su dobri za izgradnju ravnih dugih dasaka, ali kvrgavi engleski Hedgerow hrast bio je najbolji za osnaživanje broda i njegovu unutrašnjost. Stabla su se namerno savijala različitim procesima kako bi se mogla iskoristiti kao građevinski materijal. Ovakvo iskrivljeno drvo nazivalo se „kompasnim.“
Invazija na Poljsku tokom Drugog svetskog rata najverovatnije je prekinula ovu praksu i onemogućila farmere da završe posao izgradnje pa su ovakva zakrivljena stabla ostala neiskorišćena.
Gradić Gryfino bio je uništen tokom rata i nije ponovno obnovljen sve do 1970-ih godina kada je na tom području izgrađena elektrana, a ova bi činjenica mogla bi da posluži kao objašnjenje zašto niko od sadašnjih stanovnika ne zna razlog koji stoji iza zakrivljenosti ovih stabala.
Niko ne može zasigurno da tvrdi šta je uzrok ovom neobičnom obliku stabala jer nema svedoka koji su živeli blizu šume dok su stabla rasla, ali poslednje objašnjenje se ipak čini najverovatnijim.
„Iskrivljena šuma“ pored grada Gryfino poznata je po svojim zakrivljenim stablima. Iako postoje mnoge teorije koje su pokušale da objasne ovaj fenomen, pravi razlog još uvek nije poznat.
U ovoj se šumi nalazi oko 400 borova koji rastu zakrivljeni pod uglom od 90 stepeni, a kod većine to zakrivljenje je usmereno prema severu. Još čudnije je to što je Zakrivljena šuma okružena još većom šumom u kojoj stabla rastu ravno. Procenjuje se da su stabla zasađena 1930. godina i da su bila stara između 7 i 10 godina kad ih je zadesila nepoznata sila koja je uzrokovala njihovu zakrivljenost.
Što je uzrokovalo ovakav zakrivljeni rast stabala? Vremenski uslovi? Rat? Vanzemaljci? Ovo su neki od dosadašnjih obašnjenja.
Neki smatraju da fluktuacije u gravitaciji ili jedinstveno gravitacijsko povlačenje u ovom području mogu biti razlog, ali ne postoje nikakvi dokazi koji bi poduprli ovu bizarnu teoriju. Gravitacija predmete povlači prema dole, a ne na stranu.
Nešto verovatnija, no i dalje poprilično neverovatna teorija kaže da su velike količine snega izravnavale stabla tokom dužeg vremenskog perioda dok su još bila mlada. To bi, zajedno sa dugim otapanjem snega u proleće, moglo oblikovati stabla kada bi postojao debeli sloj snega na vrhu stabla dok su ona rasla u visinu. Ali i to je vrlo diskutabilan scenario jer stabla u okolnoj šumi rastu savršeno normalno. Bilo bi vrlo neobično da snežne oluje utiču samo na jedan deo šume, a na drugi ne.
Jedno od popularnijih objašnjenja ovog fenomena je da su tokom invazije na Poljsku u Drugom svetskom ratu neprijateljski tenkovi prolazili kroz tu šumu i sravnili mlada stabla sa zemljom. Stabla su ponovno narasla, ali iskrivljena. Međutim, opet se postavlja pitanje zašto je iskrivljen samo jedan mali deo šume? Dok se vreme poklapa jer su stabla zasađena za vreme Drugog svetskog rata, poprilično je neverovatno da su stabla uopšte preživela teške tenkove koji su prošli preko njih.
Zadnji razlog koji se navodi je i najdosadniji, a prema njemu, ova zakrivljenost stabala rezultat je čovekovog delovanja. Ovo objašnjenje ima smisla jer su sva zakrivljena stabla gotovo identična. Tokom 30-ih godina 20. veka, lokalni farmeri sadili su stabla, oblikovali ih i koristili za, na primer, izradu nameštaja ili brodova. Deo teksta iz dela „Wooden Vessel Ship Construction“ podržava ovu ideju.
„Hrastovi iz severnih delova Europe bili su dobri za izgradnju ravnih dugih dasaka, ali kvrgavi engleski Hedgerow hrast bio je najbolji za osnaživanje broda i njegovu unutrašnjost. Stabla su se namerno savijala različitim procesima kako bi se mogla iskoristiti kao građevinski materijal. Ovakvo iskrivljeno drvo nazivalo se „kompasnim.“
Invazija na Poljsku tokom Drugog svetskog rata najverovatnije je prekinula ovu praksu i onemogućila farmere da završe posao izgradnje pa su ovakva zakrivljena stabla ostala neiskorišćena.
Gradić Gryfino bio je uništen tokom rata i nije ponovno obnovljen sve do 1970-ih godina kada je na tom području izgrađena elektrana, a ova bi činjenica mogla bi da posluži kao objašnjenje zašto niko od sadašnjih stanovnika ne zna razlog koji stoji iza zakrivljenosti ovih stabala.
Niko ne može zasigurno da tvrdi šta je uzrok ovom neobičnom obliku stabala jer nema svedoka koji su živeli blizu šume dok su stabla rasla, ali poslednje objašnjenje se ipak čini najverovatnijim.
1
1
Re: Sume
Prelepa i mistična Ozareta u Baskiji
Prirodni park Gorbea je zaštićeno područje koje se prostire između španskih pokrajina Alava i Biskaja. Reč je o najvećem prirodnom parku u Baskiji koji se prostire na 20.008 hektara.
Područje je proglašeno prirodnim parkom dekretom baskijskih vlasti u junu 1994. godine sa ciljem da se zaštiti nasleđe regije, ali i da se da podrška ruralnom razvoju, ali i povratku čoveka prirodi.
Park je nazvan po njegovom najvišem vrhu Gorbei (1.482 metra).
U okviru ovog parka prirode ima više znamenitosti koje osim Ozarete vredi videti – livade Arabe, pećina Mairelogoreta, vodopadi.
Prirodni park Gorbea je zaštićeno područje koje se prostire između španskih pokrajina Alava i Biskaja. Reč je o najvećem prirodnom parku u Baskiji koji se prostire na 20.008 hektara.
Područje je proglašeno prirodnim parkom dekretom baskijskih vlasti u junu 1994. godine sa ciljem da se zaštiti nasleđe regije, ali i da se da podrška ruralnom razvoju, ali i povratku čoveka prirodi.
Park je nazvan po njegovom najvišem vrhu Gorbei (1.482 metra).
U okviru ovog parka prirode ima više znamenitosti koje osim Ozarete vredi videti – livade Arabe, pećina Mairelogoreta, vodopadi.
2
2
Re: Sume
Novi Zeland: Drveće koje je oblikovao vetar
Najjužnija tačka Južnog ostrva na Novom Zelandu, „Slope point“, poznata je ne samo po predivnim prizorima i stadima ovaca, već i po neobičnom drveću koje je oblikovao vetar.
Ova regija na Novom Zelandu je stalno izložena žestokim i hladnim jugozapadnim vetrovima, što se odrazilo i na drveće.
Dok rastu, stabla su konstantno izložena intenzivnom i nemilosrdnom vetru, koji dolazi sa Južnog pola, a njihove grane se savijaju prema severu i ostaju zauvek u tom savijenom položaju u pravcu u kome vetar duva.
Najjužnija tačka Južnog ostrva je ranije pre svega korišćena za farme ovaca, ali sada osim nekoliko ovaca, na ovom vetrovitom mestu nema više životinja, a ni ljudi.
Najjužnija tačka Južnog ostrva na Novom Zelandu, „Slope point“, poznata je ne samo po predivnim prizorima i stadima ovaca, već i po neobičnom drveću koje je oblikovao vetar.
Ova regija na Novom Zelandu je stalno izložena žestokim i hladnim jugozapadnim vetrovima, što se odrazilo i na drveće.
Dok rastu, stabla su konstantno izložena intenzivnom i nemilosrdnom vetru, koji dolazi sa Južnog pola, a njihove grane se savijaju prema severu i ostaju zauvek u tom savijenom položaju u pravcu u kome vetar duva.
Najjužnija tačka Južnog ostrva je ranije pre svega korišćena za farme ovaca, ali sada osim nekoliko ovaca, na ovom vetrovitom mestu nema više životinja, a ni ljudi.
1
1
Re: Sume
PREKRASNE PALME COCORA DOLINE (NAJVIŠE PALME NA SVIJETU)
Cocora Dolina (španjolski: Valle de Cocora) je dolina koja se nalazi u Centralnim Cordillera planinama Anda u Kolumbiji. Ime “Cocora” je dobila po princezi, kćerki lokalnog poglavice, a ono doslovno znači “Zvijezda vode”.
Ova dolina koja se nalazi na nadmorskoj visini od 1.800 do 2.400 metara je ‘kapija’ koja vodi do Nacionalnog Parka Los Nevados, a također je i dom Nacionalnom simbolu Kolumbije, prekrasnim i neobičnim najvišim palmama na svijetu – Palma de cera del quindio (Ceroxylon quindiuense), ili Palmama voska.
Iako se pojedinačne palme mogu pronaći diljem Kolumbije u vrtovima i parkovima, njihovo pravo prirodno stanište je isključivo Cocora dolina. U jednom periodu, ovim prekrasnim palmama je prijetio nestanak sa planete, zbog pretjeranog korištenja voska koji proizvode, drveta i voća kojim se hrani stoka. Od kako su prepoznate kao Nacionalno drvo i Nacionalni simbol, Vlada Kolumbije ih je stavila pod strogu zaštitu.
Palma de cera del quindio obično narastu do 50 metara u visinu, a ponekad čak i do 60 metara. Pored toga što su najviše palme na svijetu, one su i najviše jednostupne biljke, a svaka od njih živi oko 120 godina.
Cocora Dolina (španjolski: Valle de Cocora) je dolina koja se nalazi u Centralnim Cordillera planinama Anda u Kolumbiji. Ime “Cocora” je dobila po princezi, kćerki lokalnog poglavice, a ono doslovno znači “Zvijezda vode”.
Ova dolina koja se nalazi na nadmorskoj visini od 1.800 do 2.400 metara je ‘kapija’ koja vodi do Nacionalnog Parka Los Nevados, a također je i dom Nacionalnom simbolu Kolumbije, prekrasnim i neobičnim najvišim palmama na svijetu – Palma de cera del quindio (Ceroxylon quindiuense), ili Palmama voska.
Iako se pojedinačne palme mogu pronaći diljem Kolumbije u vrtovima i parkovima, njihovo pravo prirodno stanište je isključivo Cocora dolina. U jednom periodu, ovim prekrasnim palmama je prijetio nestanak sa planete, zbog pretjeranog korištenja voska koji proizvode, drveta i voća kojim se hrani stoka. Od kako su prepoznate kao Nacionalno drvo i Nacionalni simbol, Vlada Kolumbije ih je stavila pod strogu zaštitu.
Palma de cera del quindio obično narastu do 50 metara u visinu, a ponekad čak i do 60 metara. Pored toga što su najviše palme na svijetu, one su i najviše jednostupne biljke, a svaka od njih živi oko 120 godina.
1
1
Re: Sume
Drvo koje rađa četrdeset različitih vrsta plodova
U nizu postojećih hibridnih drveća, ono koje je stvorio vajar sa Univerziteta Sirakuza, Sem Van Ejken, pod imenom "stablo sa 40 vrsta plodova", zaista zaslužuje posebnu pažnju
Veći deo godine stablo izgleda potpuno normalno, ali u proleće počinje da cveta u čitavom nizu ružučastih, grimiznih i belih tonova. Potom, od jula do oktobra, rađa 40 različitih vrsta koštunjavog voća, uključujući bademe, kajsije, trešnje, nektarine, šljive i breskve.
Do ovog uspeha, Van Ejken je došao kalemljenjem nekoliko različitih vrsta voća, uključujući domaće, nasleđene i antičke, od kojih su neki primerci stariji od 100 godina.
Njegov glavni izvor bio je voćnjak poljoprivredne eksperimentalne stanice države Njujork, koji je iznajmio kada je čuo da će biti porušen. Nakon što bi tokom određenog vremena cvetalo 250 različitih, međusobno povezanih vrsta, on bi svaku nakalemio na korensku strukturu jednog stabla. kada bi njegovo "radno stablo" dostiglo starost od oko 2 godine, on bi stablo dodatno obogatio odvojenim granama, tehnikom koju zovemo "čip-kalemljenje". Grančica koja na sebi ima pupoljak stavi se u rez na "radnom stablu" i učvrsti se. Nakon zimskog izlečenja reza, grana postaje normalna, obična grana na stablu, koja se podrezuje kao što je uobičajeno.
Do sada je posađeno 16 stabala sa 40 vrsta plodova i svako je staro oko 5 godina. Koštunjavo voće je izabrano jer ono ima mnoštvo varijeteta koji su međusobno kompatibilni.
"Kalemljenjem različitih vrsta određenim vremenskim redosledom, mogu bukvalno oblikovati način na koji će cvetati određeno stablo. Ljudi koji imaju ovakva stabla, rekli su mi da im ono daje savršenu količinu i raznolik izbor voća.", izjavio je Van Ejken.
U nizu postojećih hibridnih drveća, ono koje je stvorio vajar sa Univerziteta Sirakuza, Sem Van Ejken, pod imenom "stablo sa 40 vrsta plodova", zaista zaslužuje posebnu pažnju
Veći deo godine stablo izgleda potpuno normalno, ali u proleće počinje da cveta u čitavom nizu ružučastih, grimiznih i belih tonova. Potom, od jula do oktobra, rađa 40 različitih vrsta koštunjavog voća, uključujući bademe, kajsije, trešnje, nektarine, šljive i breskve.
Do ovog uspeha, Van Ejken je došao kalemljenjem nekoliko različitih vrsta voća, uključujući domaće, nasleđene i antičke, od kojih su neki primerci stariji od 100 godina.
Njegov glavni izvor bio je voćnjak poljoprivredne eksperimentalne stanice države Njujork, koji je iznajmio kada je čuo da će biti porušen. Nakon što bi tokom određenog vremena cvetalo 250 različitih, međusobno povezanih vrsta, on bi svaku nakalemio na korensku strukturu jednog stabla. kada bi njegovo "radno stablo" dostiglo starost od oko 2 godine, on bi stablo dodatno obogatio odvojenim granama, tehnikom koju zovemo "čip-kalemljenje". Grančica koja na sebi ima pupoljak stavi se u rez na "radnom stablu" i učvrsti se. Nakon zimskog izlečenja reza, grana postaje normalna, obična grana na stablu, koja se podrezuje kao što je uobičajeno.
Do sada je posađeno 16 stabala sa 40 vrsta plodova i svako je staro oko 5 godina. Koštunjavo voće je izabrano jer ono ima mnoštvo varijeteta koji su međusobno kompatibilni.
"Kalemljenjem različitih vrsta određenim vremenskim redosledom, mogu bukvalno oblikovati način na koji će cvetati određeno stablo. Ljudi koji imaju ovakva stabla, rekli su mi da im ono daje savršenu količinu i raznolik izbor voća.", izjavio je Van Ejken.
2
2
Re: Sume
Japanska tehnika uzgoja drveta bez zemlje i sječe šume
Stoljetna šumarska tehnika razvijena u Japanu naziva 'Daisugi' koristi se za uzgoj japanskog cedra, a specifična je po tome što se zapravo ne koristi zemlja.
Tehnika Daisugi datira iz 14. stoljeća u kojoj se posebno posađeno stablo cedra obrezuje kako bi proizvelo mladice koje postaju ravne, jednake i bez čvorova. Daisugi tehnika je slična bonsai tehnici, izdanci se obrezuju svake dvije godine te se vrhovi grana ostavljaju kako bi rasli ravno.
Iz starog debla može narasti i na stotine izdanaka za što je potrebno dva desetljeća. Ovakav način uzgoja cedre je zapravo ubrzan u usporedbi sa zasađivanjem u tlo.
Matična stabla imaju debla promjera i do 15 metara, a istovremeno podržavaju desetak ravnih izdanaka.
Ravni trupci, bez čvorova se koriste kao stupovi u kućama, a potražnja je toliko velika da zasađivanje u tlo nije bilo dovoljno pa je nastao Daisugi.
Stoljetna šumarska tehnika razvijena u Japanu naziva 'Daisugi' koristi se za uzgoj japanskog cedra, a specifična je po tome što se zapravo ne koristi zemlja.
Tehnika Daisugi datira iz 14. stoljeća u kojoj se posebno posađeno stablo cedra obrezuje kako bi proizvelo mladice koje postaju ravne, jednake i bez čvorova. Daisugi tehnika je slična bonsai tehnici, izdanci se obrezuju svake dvije godine te se vrhovi grana ostavljaju kako bi rasli ravno.
Iz starog debla može narasti i na stotine izdanaka za što je potrebno dva desetljeća. Ovakav način uzgoja cedre je zapravo ubrzan u usporedbi sa zasađivanjem u tlo.
Matična stabla imaju debla promjera i do 15 metara, a istovremeno podržavaju desetak ravnih izdanaka.
Ravni trupci, bez čvorova se koriste kao stupovi u kućama, a potražnja je toliko velika da zasađivanje u tlo nije bilo dovoljno pa je nastao Daisugi.
3
2
1
1
Re: Sume
DRVO ŽIVOTA: DRVO KOJE VEĆ GODINAMA TVRDOGLAVO VISI IZNAD TLA
Na erodiranoj, djelomično urušenoj litici na plaži Kalaloch u nacionalnom parku Olympic u Washingtonu, nalazi se jedinstveno drvo koje već godinama tvrdoglavo visi iznad tla, držeći se za samo nekoliko vitica korijena.
Zbog toga što je naizgled već davno trebalo biti mrtvo, postalo je poznato kao Drvo Života. Neki ga smatraju čarobnim, drugi besmrtnim, a neki izuzetno otpornim.
Pravo je čudo da je stablo još uvijek živo, te da iz godine u godinu ponovo izlista, unatoč tome što ispod nema tla. Još jedno čudo je to što stablo nikada nije prevrnuto tokom mnogih snažnih oluja koje pogađaju ovu obalu.
Ova sitkanska smreka nikada nije dobila svoje zvanično ime, pa je ljudi zovu različitim imenima kao što su “drvo života” i “odbjeglo drvo”. Prema različitim izvješćima, uvala ispod korijenja je nastala zbog malog potoka koji se ulijeva u ocean, a koji je tokom nekoliko desetljeća polako ispirao tlo ispod stabla.
Na erodiranoj, djelomično urušenoj litici na plaži Kalaloch u nacionalnom parku Olympic u Washingtonu, nalazi se jedinstveno drvo koje već godinama tvrdoglavo visi iznad tla, držeći se za samo nekoliko vitica korijena.
Zbog toga što je naizgled već davno trebalo biti mrtvo, postalo je poznato kao Drvo Života. Neki ga smatraju čarobnim, drugi besmrtnim, a neki izuzetno otpornim.
Pravo je čudo da je stablo još uvijek živo, te da iz godine u godinu ponovo izlista, unatoč tome što ispod nema tla. Još jedno čudo je to što stablo nikada nije prevrnuto tokom mnogih snažnih oluja koje pogađaju ovu obalu.
Ova sitkanska smreka nikada nije dobila svoje zvanično ime, pa je ljudi zovu različitim imenima kao što su “drvo života” i “odbjeglo drvo”. Prema različitim izvješćima, uvala ispod korijenja je nastala zbog malog potoka koji se ulijeva u ocean, a koji je tokom nekoliko desetljeća polako ispirao tlo ispod stabla.
2
2
Re: Sume
Gradovi buducnosti - Vertikalne sume
Nezaustavljiva urbanizacija svake godine krade zelenu površinu dok se kvaliteta zraka u gradovima neprestano pogoršava. Za neke su ovakve zgrade rješenje u borbi sa zagađenjem i lošim zdravljem.
Bosco Verticale ili u doslovnom prijevodu vertikalna šuma, par je rezidencijalnih nebodera u milanskom okrugu Porta Nova. Ta je talijanska arhitektonska uspješnica visoka 111 i 76 metara, a na zgradama je posađeno preko 900 drveća duž terasa veličine 8900 kvadrata.
Zgrade su dizajnirali arhitekti iz Boeri studija, a rad je uključio konzultacije s brojnim hortikulturistima i botaničarima. Otvorene su za useljenje u listopadu 2014. godine, a urbanisti smatraju kako su one savršen odgovor na problem prenapučenosti gradova, gubitka zelenih površina, zagađenja i lošijeg zdravlja gradskog stanovništva.
Nezaustavljiva urbanizacija svake godine krade zelenu površinu dok se kvaliteta zraka u gradovima neprestano pogoršava. Za neke su ovakve zgrade rješenje u borbi sa zagađenjem i lošim zdravljem.
Bosco Verticale ili u doslovnom prijevodu vertikalna šuma, par je rezidencijalnih nebodera u milanskom okrugu Porta Nova. Ta je talijanska arhitektonska uspješnica visoka 111 i 76 metara, a na zgradama je posađeno preko 900 drveća duž terasa veličine 8900 kvadrata.
Zgrade su dizajnirali arhitekti iz Boeri studija, a rad je uključio konzultacije s brojnim hortikulturistima i botaničarima. Otvorene su za useljenje u listopadu 2014. godine, a urbanisti smatraju kako su one savršen odgovor na problem prenapučenosti gradova, gubitka zelenih površina, zagađenja i lošijeg zdravlja gradskog stanovništva.
1
1
Re: Sume
NESTVARNI PARK KRIJESNICA: TEMATSKI PARK KOJI OŽIVI U LJETNIM NOĆIMA, KINA
Ako ste kao dijete jurili za krijesnicama u toplim ljetnim noćima, onda je ovaj park idealno mjesto koje će vas vratiti u djetinstvo i na trenutak oživjeti sva ta lijepa sjećanja.
Tematski park koji se nalazi u gradu Wuhan, u centralnoj kineskoj provinciji Hubei, je dom za oko 10.000 krijesnica koje svake noći osvjetljavaju cijeli park. Krijesnice u parku su podijeljene u pet odvojenih zona – leteća zona, zona za posmatranje, zona za posmatranje iz blizine (bez kontakta), zona za uzgoj i zona za naučno proučavanje. Svaka zona je namjenjena različitim kategorijama posjetitelja, od turista, pa sve do istraživača.
Čini se da Kinezi jako vole krijesnice, s obzirom da su karte za ovaj tematski park uvijek rasrodane. I sam uzgoj krijesnica je skup, ali ni cijena od 1.61 dolara po krijesnici ne predstavlja problem. Iako su ovi svijetleći insekti nekada bili sastavni dio ljetnih noći u većini kineskih provincija, njihov broj se proteklih godina naglo smanjuje, uglavnom zbog velike zagađenosti i uništenja njihovih prirodnih staništa.
S obzirom da su krijesnice sezonski insekti, park se otvara 30. maja i radi sve do oktobra. Nakon velikog uspjeha koji je imao nakon prve godine rada, park krijesnica u Wuhanu je postao godišnji događaj koji će biti otvoren za posjetitelje i svake naredne godine. Park također nudi i izložbu dinosaura, mogućnost kampovanja, porodične šetnje i mnoge dječje aktivnosti.
Ako ste kao dijete jurili za krijesnicama u toplim ljetnim noćima, onda je ovaj park idealno mjesto koje će vas vratiti u djetinstvo i na trenutak oživjeti sva ta lijepa sjećanja.
Tematski park koji se nalazi u gradu Wuhan, u centralnoj kineskoj provinciji Hubei, je dom za oko 10.000 krijesnica koje svake noći osvjetljavaju cijeli park. Krijesnice u parku su podijeljene u pet odvojenih zona – leteća zona, zona za posmatranje, zona za posmatranje iz blizine (bez kontakta), zona za uzgoj i zona za naučno proučavanje. Svaka zona je namjenjena različitim kategorijama posjetitelja, od turista, pa sve do istraživača.
Čini se da Kinezi jako vole krijesnice, s obzirom da su karte za ovaj tematski park uvijek rasrodane. I sam uzgoj krijesnica je skup, ali ni cijena od 1.61 dolara po krijesnici ne predstavlja problem. Iako su ovi svijetleći insekti nekada bili sastavni dio ljetnih noći u većini kineskih provincija, njihov broj se proteklih godina naglo smanjuje, uglavnom zbog velike zagađenosti i uništenja njihovih prirodnih staništa.
S obzirom da su krijesnice sezonski insekti, park se otvara 30. maja i radi sve do oktobra. Nakon velikog uspjeha koji je imao nakon prve godine rada, park krijesnica u Wuhanu je postao godišnji događaj koji će biti otvoren za posjetitelje i svake naredne godine. Park također nudi i izložbu dinosaura, mogućnost kampovanja, porodične šetnje i mnoge dječje aktivnosti.
1
1
Re: Sume
ŽIVI MOSTOVI OD KORIJENJA, INDIJA
Duboko u teritoriji sjeveroistočne Indije, u jednoj od najvlažnijih lokacija na Zemlji, mostovi nisu izgrađeni, oni su izrasli.
Khasi i Jaintia Brda u Indiji su poznata po vlažnoj i toploj klimi, brzim rijekama i planinskim potocima, kao i po vrsti drveta Ficus elastica koje ima jako dugačko i snažno korijenje koje često pada sa brda, a nekad čak dospije i do pola rijeke. Pripadnici Rat-Khasis, lokalnog plemena, od davnina koriste ovo kao priliku da lakše pređu preko mnogobrojnih rijeka, a gdje god se pruži prilika, uz malu pomoć ljudske ruke, oni jednostavno puste da most sam izraste.
Kako bi postigli da korijene raste u pravom smjeru, recimo, preko rijeke, Khasisi koriste granje od oraha kako bi stvorili osnovnu strukturu koju će korijenje pratiti. Kada korijen dospije na drugu stranu obale oni ga jednostavno usmjere prema tlu i ostave da se sam učvrsne. Nakon nekog vremena, dobili su još jedan prirodni živi most.
Živim mostovima od korijenja, od kojih su neki više od 30 metara dugački, je potrebno deset do petnaest godina da postanu potpuno funkcionalni, ali su zato u svojoj ‘zrelosti’ dovoljno jaki da izdrže težinu od pedeset ili više ljudi u isto vrijeme. S obzirom da su živi i da još uvijek rastu, oni vremenom samo dobijaju snagu, a neki mostovi u ovoj regiji (koji se još uvijek koriste) su stari više od 500 godina.
Duboko u teritoriji sjeveroistočne Indije, u jednoj od najvlažnijih lokacija na Zemlji, mostovi nisu izgrađeni, oni su izrasli.
Khasi i Jaintia Brda u Indiji su poznata po vlažnoj i toploj klimi, brzim rijekama i planinskim potocima, kao i po vrsti drveta Ficus elastica koje ima jako dugačko i snažno korijenje koje često pada sa brda, a nekad čak dospije i do pola rijeke. Pripadnici Rat-Khasis, lokalnog plemena, od davnina koriste ovo kao priliku da lakše pređu preko mnogobrojnih rijeka, a gdje god se pruži prilika, uz malu pomoć ljudske ruke, oni jednostavno puste da most sam izraste.
Kako bi postigli da korijene raste u pravom smjeru, recimo, preko rijeke, Khasisi koriste granje od oraha kako bi stvorili osnovnu strukturu koju će korijenje pratiti. Kada korijen dospije na drugu stranu obale oni ga jednostavno usmjere prema tlu i ostave da se sam učvrsne. Nakon nekog vremena, dobili su još jedan prirodni živi most.
Živim mostovima od korijenja, od kojih su neki više od 30 metara dugački, je potrebno deset do petnaest godina da postanu potpuno funkcionalni, ali su zato u svojoj ‘zrelosti’ dovoljno jaki da izdrže težinu od pedeset ili više ljudi u isto vrijeme. S obzirom da su živi i da još uvijek rastu, oni vremenom samo dobijaju snagu, a neki mostovi u ovoj regiji (koji se još uvijek koriste) su stari više od 500 godina.
kao i ostale..
Re: Sume
„Plutajuća šuma“ na brodu starom jedan vek
Zaliv Houmbuš u Sidneju dom je ostacima starih brodova koji su plovili sredinom XX veka. Kada prestanu da se upotrebljavaju, veliki brodovi odvlače se u zaliv Houmbuš, gde se rastavljaju na delove.
Jedan od takvih brodova je i Ayrfield – 1.140 tona težak brod izgrađen 1911. godine za prevoz uglja, a u Drugom svetskom ratu koristio se kao transportni brod. Godine 1972. dovezen je u zaliv Houmbuš kako bi se rastavio, ali je sudbina je imala drugačije planove.
Radovi na brodu su prekinuti, a nekoliko brodova, zajedno s Ayrfieldom su napušteni. Ti brodovi su desetinu godina bili na lošem glasu zbog otpuštanja hemikalija u okolinu i zagađenja iste. No, tek brod koji je star oko jednog veka postao je neobičan dom za stabla i drugu vegetaciju koja je počela da raste u poslednjih desetak godina.
Od 2008. do 2010. godine uloženi su brojni napori kako bi se uklonile hemikalije preostale iz industrijskog razdoblja. Kako „plutajuća šuma“ raste, ovaj brod postao je popularno mesto za fotografe koji žele da ovekoveče ovaj nesvakidašnji prizor – trag nekadašnjeg industrijskog razdoblja, ali i fascinantnu prilagodljivost prirode.
Zaliv Houmbuš u Sidneju dom je ostacima starih brodova koji su plovili sredinom XX veka. Kada prestanu da se upotrebljavaju, veliki brodovi odvlače se u zaliv Houmbuš, gde se rastavljaju na delove.
Jedan od takvih brodova je i Ayrfield – 1.140 tona težak brod izgrađen 1911. godine za prevoz uglja, a u Drugom svetskom ratu koristio se kao transportni brod. Godine 1972. dovezen je u zaliv Houmbuš kako bi se rastavio, ali je sudbina je imala drugačije planove.
Radovi na brodu su prekinuti, a nekoliko brodova, zajedno s Ayrfieldom su napušteni. Ti brodovi su desetinu godina bili na lošem glasu zbog otpuštanja hemikalija u okolinu i zagađenja iste. No, tek brod koji je star oko jednog veka postao je neobičan dom za stabla i drugu vegetaciju koja je počela da raste u poslednjih desetak godina.
Od 2008. do 2010. godine uloženi su brojni napori kako bi se uklonile hemikalije preostale iz industrijskog razdoblja. Kako „plutajuća šuma“ raste, ovaj brod postao je popularno mesto za fotografe koji žele da ovekoveče ovaj nesvakidašnji prizor – trag nekadašnjeg industrijskog razdoblja, ali i fascinantnu prilagodljivost prirode.
Re: Sume
Koliko stabala se nalazi u Amazoniji?
Možete li da pretpostavite koliko različitih vrsta drveća i njihovih stabala živi u najvećim i najvlažnijim tropskim šumama na svetu?
Šume Amazonije obuhvataju površinu od približno 5.438.975 kvadratnih metara i prostiru se preko devet država Južne Amerike. Ovo je jedna od regija s najraznovrsnijim biljnim i životinjskim svetom, s više od 400 novootkrivenih vrsta samo tokom 2010. godine. Koliko tek onda stabala živi u ovom ekosistemu?
Kako je pokazalo istraživanje u kojem je učestvovalo više desetina biologa, Amazonija je dom približno 390 milijardi stabala, među kojima se nalazi 16.000 različitih vrsta drveća.
Ovo drveće igra vitalnu ulugu u globalnom ekosistemu. Amazonija je odgovorna za 17 procenata svetske kopnene proizvodnje ugljenika. Međutim, relativno mali broj od pomenutih 16.000 vrsta igra značajnu ulogu u skladištenju ugljenika. Prema nedavnom istraživanju čiji su rezultati objavljeni u magazinu Nature Communications, samo jedan procenat od svih vrsta koje žive u šumama Amazonije je odgovoran za 50 procenata skladištenja ugljenika.
Sposobnost drveća da „sisa“ ugljenik iz atmosfere ih čini značajnim zaštitnikom od daljih klimatskih promena, što objašnjava zbog čega je Kina nedavno počela da sadi „Zeleni Veliki zid“. Naime, Kina je od 2008. godine zasadila 32 miliona ari novih šuma, čime je nadomestila smanjenje skladištenja ugljenika nastalo krčenjem tropskih šuma, koje ponovo raste.
Možete li da pretpostavite koliko različitih vrsta drveća i njihovih stabala živi u najvećim i najvlažnijim tropskim šumama na svetu?
Šume Amazonije obuhvataju površinu od približno 5.438.975 kvadratnih metara i prostiru se preko devet država Južne Amerike. Ovo je jedna od regija s najraznovrsnijim biljnim i životinjskim svetom, s više od 400 novootkrivenih vrsta samo tokom 2010. godine. Koliko tek onda stabala živi u ovom ekosistemu?
Kako je pokazalo istraživanje u kojem je učestvovalo više desetina biologa, Amazonija je dom približno 390 milijardi stabala, među kojima se nalazi 16.000 različitih vrsta drveća.
Ovo drveće igra vitalnu ulugu u globalnom ekosistemu. Amazonija je odgovorna za 17 procenata svetske kopnene proizvodnje ugljenika. Međutim, relativno mali broj od pomenutih 16.000 vrsta igra značajnu ulogu u skladištenju ugljenika. Prema nedavnom istraživanju čiji su rezultati objavljeni u magazinu Nature Communications, samo jedan procenat od svih vrsta koje žive u šumama Amazonije je odgovoran za 50 procenata skladištenja ugljenika.
Sposobnost drveća da „sisa“ ugljenik iz atmosfere ih čini značajnim zaštitnikom od daljih klimatskih promena, što objašnjava zbog čega je Kina nedavno počela da sadi „Zeleni Veliki zid“. Naime, Kina je od 2008. godine zasadila 32 miliona ari novih šuma, čime je nadomestila smanjenje skladištenja ugljenika nastalo krčenjem tropskih šuma, koje ponovo raste.
Re: Sume
Eukaliptus duginih boja, jedan od najređih i najlepših prirodnih fenomena
Kad ugledate ovo drvo možda ćete pomisliti da je nekome poslužilo kao slikarsko platno, ali kad priđete bliže, shvatićete zašto ga mnogi smatraju najlepšim stablom na svetu.
Eukaliptus duginih boja (Eucalyptus deglupta, Mindanao Gum, Rainbow Gum) je prirodno živopisno drvo koje potiče s Filipina.
Kako se njegova kora skida, počinje da se formira živopisni kolorit, piše Biznis Insajder.
Ovo je jedino drvo eukaliptusa koje potiče s severne hemisfere, a danas osim na Filipinima može da se pronađe i na Havajima, u Kaliforniji, Teksasu i Floridi.
U prašumama odakle potiče, drvo eukaliptusa može da naraste i do 76.2 metara.
Kora jarkih duginih boja je najšarenija u područjima prašuma, a u tropskim predelima je upola niži i bez izražajnih boja.
Kad se skine prvi sloj kore, pokazuje se svetlozelena boja, a tokom vremena se mogu videti i blede nijanse plave, narandžaste, ljubičaste i braon boje.
1
1
